Die man met die hond

Misschien ligt het aan de hormonen. Of misschien word ik gewoon een sentimentele 30’er. Hoe dan ook. Ik kijk samen met mijn kinderen naar de afscheidsshow van Samson en Gert. En er rolt een traan over mijn wang. Ja. Ik zit te huilen bij een kindershow. Het afscheid van Gert voelt als een afscheid van mijn jeugd. Een jeugd waarin nog niet veel op tv was en ik elke week wachtte tot mijn lievelingsprogramma’s weer langskwamen. 

Mijn hele tv-kijkende-jeugd was gevuld met ‘een pratende hond + baasje’ en ‘een clown + een acrobaat’. Ik ben geen wereldreiziger, maar heb van die laatste twee een hoop over andere landen, hun culturen en gewoontes geleerd. “Calimera is goeiemorgen, calinichta is goeienacht…”. Het maakte blijkbaar diepe indruk. Hoe zou ik anders nog weten dat ‘het-pakje-op-de-middelste-boot-van-de-Koningin-Emmabrug-die-Punda-met-Otrabanda-verbindt ligt’? 😉

Afsluiting van een tijdperk
Een hond, een baasje, een clown en een acrobaat. Jeugd van nu zou je voor gek verklaren. Maar mensen tussen de 25 en de 35 voelen waarschijnlijk hetzelfde. Niet gek dus, dat bij de afscheidsshow van Gert de hele zaal gevuld was met 30+’ers die luidkeels alle liedjes meezongen. Het was zowel aandoenlijk als een tikje beschamend. Het voelde als de afsluiting van een tijdperk. Een tijd die niet meer terugkomt.

Leuk, maar toch anders
En daarna. Dan is alles anders. Gert wordt vervangen door zijn dochter Marie. Ook leuk. Maar toch anders. Bassie en Adriaan zijn 80+ en verkeren in de winter van hun leven. Ooit zo kwiek en fit (het waren tenslotte in hun jonge jaren échte circusartiesten). Nu afgetobd. Oud. Soms nog aandoenlijk. Maar meestal ruziemakend.

De wereld in ontwikkeling
Het moet vreemd zijn als de wereld niet meer is zoals hij altijd was. Hoe moet dat zijn voor ouderen? Mensen die er al een heel leven op hebben zitten? Die geboren zijn rond de oorlog? Die de wereld stap voor stap hebben zien ontwikkelen tot de plek die het nu is. Die van ‘amper elektriciteit in huis’ gaan naar ‘voor elk apparaat een stekker’. En van ‘een brief op de post doen’ naar ‘digitaal belastingaangifte doen’.

Steeds verder weg
Hoe moet het zijn als de wereld die voor jou altijd heel vertrouwd was, telkens weer verandert. Steeds iets verder weg van hoe jij het kent. Hoe moet het zijn om te leven in een wereld die je niet meer kent. Wanneer je wereld waziger wordt door dementie bijvoorbeeld. Of wanneer je wereld op z’n kop staat door een diagnose, waardoor ziekenhuisbezoeken noodzakelijk zijn. Wanneer je lijf niet doet wat jij graag wilt. Of wanneer je hoofd je soms in de steek laat. Wanneer je een beroep moet doen op een ander omdat je het niet weet, niet kunt of niet mag.

Kwetsbaar
Op die momenten komt de zorgsector je leven binnen. Op het moment dat je het meest kwetsbaar bent. Omdat je ziek bent, oud bent, niet lekker in je vel zit (mentaal) of niet lekker in je lijf. Omdat de wereld doordraait, maar jij misschien wel stil staat. Omdat je niet mee kunt draaien of mee wilt draaien.

Het juiste gevoel
Op die kwetsbare momenten is communicatie van levensbelang. De juiste toon, het juiste gevoel. De juiste boodschap op een passende manier verpakt. Zodat het aansluit bij wat de ontvanger op dát moment nodig heeft. Op dát moment dat de wereld er anders uit ziet.

“Mam, de show van die man met die hond is afgelopen. Mogen we Mario kijken op Youtube?”  

Zoek je in jouw project…

…naar de juiste toon? Een passende boodschap? Wil jij ontdekken hoe je aansluit bij jouw doelgroep, hun wensen, verlangens, kennis en behoeften? Zodat jouw project in de zorg tot bloei komt? Boek dan hieronder een gratis adviessessie.